Tekst interview ROTTERDAMS DAGBLAD, 24 oktober 2003

'Afrika-dieren', thuis in Kralingen

De passie van kunstenaar Annette Splinter is duidelijk te herkennen in haar werk. Felle kleuren en materialen helpen je aspecten van dieren te ontdekken die je niet direct verwacht.Sinds de Rotterdamse zich in 1993 in dieren als onderwerp heeft verdiept, heeft dat haar werk en leven danig beinvloed. Galerie Kralingen brengt een overzichtstentoonstelling van haar werk.

Door Jan van Kampenhout
In Nederland bleven haar ontmoetingen met dieren beperkt tot dierentuinen en musea, totdat een serie studies over de gnoe en andere 'wilde beesten' alles in een nieuw licht stelde. De passie van Annette Splinter verlegde zich van Nederlandse naar Afrikaanse dieren, en wel zodanig dat de kunstenaar helemaal naar Tanzania toog om de dieren in het wild te zien.

Vanwaar die interesse? "Ik wilde absoluut een duidelijk beeld van ze krijgen. Dus: ik moest daarheen. De behoefte was onbedwingbaar. Het heeft een lange voorbereiding gevergd, maar ik ben nooit moedeloos geraakt."

Aan de wanden hangt een tiental verschillende dieren, op ooghoogte. Ze kijken de bezoeker recht aan. Maar niet alleen de ogen van de dieren vertellen verhalen. "Om ze thuis te laten voelen,"heeft Annette Splinter ze stuk voor stuk een eigen kader gegeven. De kleuren of materialen die ze voor de achtergrondenvan de schilderijen koos, vertellen aanvullende verhalen op zich. En door die achtergronden probeert ze iets van de persoonlijkheid van het dier weer te geven.

Doordat Annette Splinter schildert met dunne lagen papier krijgen de schilderijen een ruwe laag, wat aan huid doet denken. Het geeft - in combinatie met de kaders - elk schilderij zijn eigen verhaal. De giraffe-baby krijgt de apebroodboom-blaadjes zowat in de schoot geworpen. Een nijlpaard is bijna altijd onder water, dus neemt zijn huid de zilveren schittering over. Een gnoe is omhuld door stofwolken.

Het besluit om de dieren in het echt te zien, leidde, na twee jaar voorbereiding, naar Ndutu, aan de rand van het wildpark De Serengeti in Tanzania. Een reis die veel indruk op de kunstenaar heeft gemaakt.

"Het duurde lang voordat ik het geld bij elkaar had, en het is ook heel belangrijk dat je mensen achter je hebt staan." "Ik ben één maand in Tanzania geweest, in februari 1999. Ik zat daar in een 'lodge', een soort nederzetting met tenten en huisjes, midden op de vlakte. De dichtsbijzijnde menselijke nederzetting was 350 kilometer verder.Het is echt een heel indrukwekkende wereld. De filmer Hugo von Lawick zat ook in dat gebied. Hij heeft de Prins Bernard prijs gekregen voor zijn hele oeuvre, waaronder de film Serengeti Symphony.

Wat in Nederland 'frisse lucht' is, is in Tanzania stoffige lucht. "Als er een kudde gnoes aankomt, zie je eerst een enorme stofwolk waar die beesten dan in zitten. Elke dag ging ik voor dag en dauw er op uit, om schetsen te maken. Voor schilderen was het veel te stoffig."

In het sousterrain van de galerie hangt een serie schetsen uit die tijd. Het zijn snelle, grove lijnen die toch duidelijk herkenbare dierengestalte vormen: een slapende leeuw, een staande gnoe. Splinter: "Ik moest leren om - staand in de Land Rover - snel te schetsen. Uiteindelijk kon ik dat zonder op het papier te kijken. Soms zat er een enorme afstand tussen en kon ik alleen schetsen met behulp van een verrekijker. De grasvlakten zijn zo uitgestrekt.

Ik heb foto's gemaakt en gefilmd. Ter plaatse maakte ik kleuren-monsters met behulp van verschillende kleuren inkt. En ik heb een dagboek bijgehouden. De reis heeft een dusdanige indruk op me gemaakt dat ik nu nog inspiratie uit de herinnering kan halen.

Computer
Naast de schetsen hangen vier tekeningen die op de computer zijn gemaakt, na een kennismaking met Photoshop. Een vingeroefening, en in groot contrast met de sobere potloodscetsen, maar interessant om te zien hoe ook hierin de dieren terugkomen.

In de toekomst gaat Annette Splinter, mede naar aanleiding van een reis naar Rusland, beren schilderen. Eerst zullen er nog meer Afrika dieren komen elk met hun eigen verhaal."Alleen de maat is realistisch."

Galerie Kralingen, Gashouderstraat 9, Rotterdam, 18 oktober t/m 29 november 2003